Question

ПЕРЕВЕДИТЕ ПОЖААЛУЙСТА НА РУССКИЙ СРОЧНО!!!! ЗАРАНЕЕ СПАСИБО) 40Б
Райымбектің мектепке бару үшін мінетін аялдамасы үйден онша қашық емес. Бұл аялдамадан қатынағанына биыл 6 жыл болды. Яғни Райымбек-6-сынып оқушысы. Ол сабақтан қалу немесе кешігу дегенді білмейтін. Сондықтан болар, күнде №46 бағыттағы автобусқа мінеді. Оның жүргізушісі Амантай ағай Райымбекті жақсы таниды. Райымбек жүргізушіні өз әкесіндей көріп,ашық әңгімелеседі. Мектептегі жақсы жаңалықтарымен бөліседі,өзінің жетістіктерiн айтып қуанады. Бір күні Амантай ағай Райымбек мінетін аялдамаға келіп тоқтады,бірақ ол автобусқа күліп кiретін ақжарқын баланы көре алмады. "Сабақтан кешігу дегенді білмейтін еді ғой,не боп қалды екен?"-деген оймен автобустын біраз тоқтатып тұрды. Енді жүрмек болғанда,жүгіріп мінді. Бетінде күндегідей күлімдеген күлкі білінбейді, амандасқаннан басқа тіл қатпады . Балам, мен сені өз баламдай көремін, сенің мұнайғаның маған қатты батады? Не болғанын айтпайсың ба? Ағай,кеше кешке таман анм қатты ауырды. Әкем екеуіміз түнібойы көз ілмей анамның қасында отырдық.Таңға жақын тәуір болды. Бірақ сонда да анамды уайымдап келемін Балам-ау, ата-ананы да,сабақты даойлағанкішкентай жүрегңңнен айналайын сенің. Сендей баласы бар анаң тез(ақ тәуір болыпкетеді, алаң болма,- деді Амантай ағай. Ағайының мұндай сөзін естіген Райімбектін көңілі көтеріліп, мектеп алдындағы аялдамадан түсіп қалды.

Answer 1

Остановка, где садится Райымбек для проезда до школы от дома недалеко. С этой остановки он ездят уже 6 лет. Значит, Райымбек ученик 6- класса. Он не знает, что такое опоздание или не посещение на уроки. Поэтому, наверно, каждый день садится на автобус по маршруту №46. Водитель этого автобуса дядя Амантай хорошо знает Райымбека. Райымбек водителем открыто разговаривает, как с родным отцом. Делятся школьными новостями, радует своими достижениями. Однажды дядя Амантай остановился на остановке, где садится Райымбек, но, он не увидел доброжелательного мальчика. " С мыслью, "Что случилось, ни когда не опаздывал на уроки", некоторые время подождал автобусом. Только собирался от езжать, в бегах он сел. На лице нет каждодневной улыбки, кроме здравствуйте, ничего не сказал. Сынок, я считаю тебя как родного сына, поэтому мне, сильно действует когда ты грустишь. Ты не скажешь, что случилось? Дядя, вчера вечером сильно заболела мама. С отцом глаз не сомкнув, всю ночь просидели возле мамы. Под утро выздоровела. Но, все равно переживаю. Сынок, и про родителей, и про уроков думаешь, с таким добрым сердцем тебя. Мать, которая имеет такого сына быстро выздоровит, не переживай,- сказал дядя Амантай. Услышав такие слова от дяди поднялся настроение у Райымбек, вышел на остановке перед школой.