Question

найдите и перешлите мне твор'' хлеб наш надзённы'' пожалуста срачняк надо завтра здавать

Answer 1

Готово!
"У мінулым, калі сяляне вялі натуральную гаспадарку, з-за войнаў ды неўраджаеў здараліся так званыя галодныя гады. Галодным год называўся тады, калі хлеба і гародніны не хапала да новага ўраджаю, нават калі хлеб пяклі напалову з мякінай, а галоўнымі вітаміннымі прадуктамі былі крапіва, шчаўе ды лебяда.«Адным з такіх галодных гадоў, — расказваў мой дзядзька, — быў 1921 год, калі наша тэрыторыя адышла да Польшчы. Тады ў нашай вёсцы часова па хатах размясцілі польскіх жаўнераў. Ім выдавалі сухі паёк — кансервы і хлеб.І вось аднойчы раніцай жаўнер, які жыў у маіх суседзяў, паснедаўшы, паклаў рэштку хлеба на паліцу і пачаў збірацца на службу. За ім з печы ўвесь час уважліва назіраў сямігадовы Юзік, сын гаспадароў. І так яму хацелася хлеба, што ён не вытрымаў і, не зводзячы вачэй з паліцы, дзе ляжаў хлеб, пачаў сваё жаданне агучваць, праўда, у выглядзе песні, мяркуючы, напэўна, што так паляк нічога не западозрыць.«Салдат пойдез на вуч-о-о-обу-у-у, а я хле-е-е-еба-а-а адрэ-э-эжу-у-у», — некалькі разоў праспяваў малы.Жаўнер, пачуўшы Юзікаву «песню», адшпіліў свой шырокі рэмень і, паказаўшы яго Юзіку, на чыстай беларускай мове, прыпраўленай парай «моцных» слоў, сказаў: «Я табе, сукін кот, адрэжу!»«Чэрствым, нячулым, — працягваў дзядзька, — аказаўся гэты салдат у адрозненне ад многіх нашых вяскоўцаў, якія ў галодныя гады дапамагалі адзін аднаму выжыць».Далучаюся да гэтых дзядзькавых слоў, бо памятаю, як мая бабуля заўсёды частавала чым-небудзь майго сябра Стасіка, калі ён прыходзіў да мяне пагуляць.А аднойчы ён прыйшоў, відаць, зусім галодны, бо, з’еўшы міску «забеленых» малаком клёцак, сказаў: «Якія смачныя клёцкі! Я такіх клёцак, здаецца, з’еў бы яшчэ мільён мільёнаў хатаў».Бабуля засмяялася і наліла яму яшчэ поўную міску гэтых клёцак.Вось яна якая, «галодная арыфметыка».Цікава, а колькі людзей можна было б накарміць мільёнам мільёнаў хатаў клёцак?А яшчэ бабуля расказвала, што адна маладая жанчына ў галодны год ніяк не магла навучыць малога сына маліцца.«Ойчэ на, ктуры…» — спраўна паўтараў ён услед за маці, але, як толькі даходзіў да «хлеба нашэго», далей справа не ішла. Малы плакаў і крычаў: «Мама, хачу хлеба!» Разам з ім пачынала плакаць і маці, бо дзе яго было ўзяць таго хлеба.І толькі калі пачалі пячы духмяны хлеб з жыта новага ўраджаю, хлопчык хутка вывучыў асноўную хрысціянскую малітву, у якой людзі на розных мовах просяць у Бога для сябе галоўнага — хлеба."