Ответы
На залітай сонцам сасне прыхарошвалася вавёрка. Бачыла, што я сачу
за ёй, і нібы старалася мне спадабацца. Трымалася велічна, грацыёзна.
Здавалася, што яна адчувала сябе гаспадыняй і заклікала мяне смялей трымацца.
Раптам яна зляцела на зямлю і хутка пабегла туды, дзе сярод лесу
віднелася шырокая прагáліна. Калі я прыбег на палянку, вавёрка сядзела сярод
малінніку. Нахіляла лапкамі галінку, каб ямчэй было браць ягады, і ласавалася
малінамі, якімі шчодра былі абсыпаны кусты.
Я хацеў абысці вавёрку, каб не спудзіць, але яна сама выскачыла з
кустоўя, уселася на зялёнай галінцы елкі і, здаецца, радавалася, што прывяла
мяне сюды, у ягады.
Калі я вылез з малінніку, ужо вечарэла. На палянцы доўжыліся цені.
Я спалохаўся, што тут мяне застане ноч, бо не ведаў, у які бок ісці дахаты.