Ответы
Ответ:
«Жәйірден басқа жауы жоқ» жас Жармұһамбеттің өлеңін ести сала «бұл ақын болмаса, мұрнымды кесіп берейін» деген сөзі жас талапты мойындау, талантын бағалау екенін сол жиында отырған жас ақындардың бәрі түсінген-ді. Мұқағали басымен «мұрнымды кесіп берейін» деп айтқан сөзі жас таланттың ақындығына қойылған кепіл сияқты сезіледі. Содан бері жарты ғасырға жуық уақыт өтіпті. Жармұһамбет – Жәркен болды. Қазақ әдебиетінің табалдырығын жаңа аттаған жастан тартып, ақсақал-абызының аузында жүр. Мұқағалидың кепілі ақталды ма? Ең басты сұрақ осы.
Бейімделудің әртүрлі формалары болады. Туған жерін қиып, атажұртына келген ақынның бұл жерге бейімделуі оңай болған жоқ деп ойлаймын. Мәскеуде оқығанымен, талантымен ортаны мойындатқанымен, оның жаны, рухы атамекенге бейімделе алған жоқ. Ол бәрібір «Жәйір тауын» аңсайды. Тым болмаса бір рет қақтығысып қалуды армандайды. Ақын сыртқы келбетімен ортамызда жүргенімен, ішкі әлемі, қиялы мүлде басқа дүниеде. «Мен келсем, келдім туыс, бауырым деп, Алатау, Арқа, Алтай, Сауырым деп…» жырлаған ғазалдарына үңілсеңіз, атамекенге деген ерекше құрметті, ілтипатты көресіз. Бұл – ақынның азаматтық позициясы екенін де ұғасыз. Бірақ Жәркен ақын бұл жерді перзенті сияқты сүймейді. Ол «Жәйірді – анам» дейді. Ол Жәйірдің перзенті.