Ответы
Ответ:
Якуб Колас страсна любіў прыроду. Ён жыў у арганічнай злітнасці з прыродай, цешыўся і захапляўся яе цудоўнымі з'явамі, уважліва прыслухоўваўся да яе жыцця, да шматлікіх таямніц яго, разгаданых і неразгаданых.
Верш "Першы гром" Я.Коласа поўны захаплення перад сіламі прыроды, іх магутнасцго, неразгаданасцю. Гром паўстае ў ім нібы жывая, адухоўленая істота. Пiсьменнiк удала падабраў метафары: «голасам моцы… гром пракаціўся», «луг адазваўся», «лес адгукнуўся», "гaй cтpacянyўcя, дpoгнyлa пoлe". Калі мы гаворым, што гром выступае ў ім нібы жывая, адухоўленая істота то, гэта не толькі паэтычны троп, увасабленне, але за такім бачаннем свету стаіць міфалагічнае ўяўленне старажытных славян пра бога неба Перуна (паняцці «гром» і «пярун» у народнай этымалогіі адназначныя). Пярун быў увасабленнем агромністых, звышнатуральных сіл, якія чалавек яму прыпісваў. Для Коласа, як і для кожнага вялікага нацыянальнага паэта, «дух паданняў» мае першаступеннае значэнне.
У канцы верша Я.Колас дае чытачам паняць, что не толькi гром маецца на увазе i хвалюе аўтара:
Гpoм ты мaгyтны, гpoм aдзiнoкi!
Koлькi ўcкaтypxaў ты дyм!
Moцнa мянe ты клiчaш нa вoлю –
Цяжкa бeз вoлi мнe тyт.
Kлaняйcя, гpoмe, poднaмy пoлю,
Poдны вiтaй ты мoй кyт!
Гэтымі радкамі ён нібы паказвае ўнутраны стан, думкі многіх людзей, якія не могуць выказаць усё гэта ўслых. ім "..цяжкa бeз вoлi..", але яны не пакінуць родную зямлю