Ответы
У сваім дзённіку-ўспаміне "Роздум на апошнім перагоне" Іван Шамякін прыгадвае, што не планаваў стварэння такога шырокага мастацкага палатна, як пенталогія "Трывожнае шчасце". Аповесць "Непаўторная вясна", першая з пяці аповесцей пенталогіі, задумвалася як самастойны твор, з'яўленне якога стала вынікам узнёсла-рамантычнага настрою аўтара і яго творчай фантазіі. Настрой жа гэты быў выкліканы самымі спрыяльнымі абставінамі, у якіх апынуўся пісьменнік. У 1956 годзе Іван Шамякін і яго жонка Марыя Філатаўна ў складзе турыстычнай групы наведалі Югаславію. Гэта цудоўнае падарожжа стала для іх сапраўдным " мядовым месяцам ", таму што ў далёкі даваенны час, калі студэнт Гомельскага тэхнікума будаўнічых матэрыялаў Іван Шамякін і вясковая фельчарка Маша Кротава сталі мужам і жонкай, дазволіць сабе такое шыкоўнае вясельнае падарожжа яны проста не маглі. А тут, у Югаславіі, на ўлонні дзівоснай прыроды,нахлынулі ўспаміны пра той шчаслівы даваенны час - вясну іх юнацкага кахання. Паступова гэтыя ўспаміны склаліся ў задуму, вырысаваліся сюжэтныя лініі, акрэсліліся вобразы, узнікла назва. Падчас паездкі Шамякін не занатоўваў свае шчымліва-радасныя думкі-ўспаміны, але для яго было зразумела: гэта будзе аповесць пра каханне, іх з жонкай каханне, а разам з тым - аповесць пра лёс цэлага пакалення. Па прызнанню пісьменніка, з паездкі ён вярнуўся з яшчэ не напісанай, але ўжо гатовай аповесцю. Рыхтуючы твор да друку ў чаепитие
"Полымя", Шамякін адчуў, што "Непаўторная
вясна" стане першай у цыкле аповесцей пралёс яго пакалення. І сапраўды, за кароткі час з'явілася пенталогія пад агульнай назвай "Трывожнае шчасце". Ужо ў назве першай аповесці аўтар не толькі акрэсліў асноўны яе змест — каханне Пятра Шапятовіча і Сашы Траянавай, але і вызначыў стыль, манеру аповеду — лірызм, узвышанасць у апісанні пачуццяў маладых людзей, якія ўвасабляюць сабой лепшых прадстаўнікоў пакалення даваеннай моладзі.