Ответы
Ответ:
Сұлушаш ЕРҚАНАТҚЫЗЫ, тігінші:
– Менің әпкем Бағила жаратылысынан жұртқа жақсылық жасаудан әсте жалықпайды. Өмірінің басты өлшеміне айналдырған осы бір қасиетінің арқасында жұртқа берген қарызын қайтара алмай дағдарған сәттеріне өзім куә болғаным бар. Бірде қалада тұратын екі інісі бала-шағасымен еңбек демалысына келіп, бір апта үйде аунап-қунап жатты. Әпкем оларға төрін ұсынып қонақжайлық танытты. Қымбат сыйлықтар тарту етті. Дәл інілері қалаға қайтар кезде ақшасы азайып қалды. Содан бір жыл бойы алған қаражатын сылтауратып қайтармай жүрген Д. есімді әйелді көшеден кездестіріп қалады. «Былтыр 50 мың теңгеге бірнеше киімдерді алып кетіп едің ғой. Тым болмаса жартысын тауып бересің бе?» деп қиылды әпкем. Сонда әлгі әйел: «Немене сен сол 50 мыңға күнің қарап қалды ма» деп өзіне қарсы дүрсе қоя бергені. Содан әпкем ауыр сөздерді естіп үйге көңілсіз оралды. Мен арқа сүйеп жүрген жанның соншалықты аңғал, нәзік екенін сол жолы алғаш рет аңғарғанмын.
Әсіресе, әке орнына да, шеше орнына да қалған әпкелердің отбасындағы орны ерекше. Олардың мейірімді жүрегі, қайсарлығы мен төзімділігі қандай мақтауға да тұрарлықтай ғой. Бүкіл адамгершілік тәлімді өмірдің нақ өзінен жинақтай отырып бауырларын жетілдіріп, жетектеп, аяғынан тік тұрғызып жарқын күнге жеткізу үшін аянбай тер төгетін, қажет кезінде айналып-толғанатын, қажет кезінде ақыл-кеңесін аямайтын әпкелер қай ауылдан да табылады. Әттең, сондай ең жақын адамдарымызды дер кезінде бағалай алмай жататынымыз-ай!