Ответы
Ответ: миф↓
Нашы старажытныя продкі апісвалі духу вады, як старога мужычка з вялізным брухам. Некаторыя плямёны казалі, што ў яго канечнасці чалавечыя, а іншыя наадварот прыпісвалі яму хвост рыбы, хаця ўсё гэта можна растлумачыць тым, што вадзяныя ўмелі ператварацца ў каго заўгодна. Вочы ў яго былі вытарашчаныя, як у рыб, а сам увесь слізкі і ў луску, але і бараду меў.
У старажытнасці, перад тым, як увайсці ў ваду людзі пыталіся дазволы ў вадзяніка - баяліся, што ўцягне на дно. Забаронены былі купанні па начах, а калі ўжо вельмі хацелася, то трэба было прынесці да вадаёма дары і тым самым задобрыць духу. Падчас купанняў нельга было здымаць з цела абярэгі. Гэтак жа забаранялася шумець у вадзе. Актыўнасць вадзяніка пачыналася вясной і працягвалася да зімы, паколькі ў халады ён спіць пад лёдам. Калі бегаць па змёрзлым вадаёме і крычаць (лаяцца), то можна абудзіць духу і той стане ламаць лёд, тым самым спрабуючы ўтапіць парушальнікаў яго сну.
Объяснения:
На вот.